رسوایی اخیری را مورد توجه قرار می دهیم که در آن پای کشیش های کاتولیک در سوء استفاده ی جنسی از پسر بچه ها به میان کشیده شد. قانون آمریکا رابطه ی جنسی یک فرد بالغ با یک کودک را به عنوان یک جرم و بزهکاری تعریف کرده است. انجمن روان پزشکی آمریکا (The American Psychiatric Association) چنین عملی را به عنوان یک بیماری با نام pedophilia (میل جنسی به کوکان) مشخص نموده است.
امروزه عملاً هر رفتار ناخواسته ای، از زیاده روی در خرید و جنون دزدی گرفته تا افراط در میل جنسی و گرایش جنسی به کودکان می تواند به عنوان یک بیماری معین شود که تشخیص و معالجه ی آن به حوزه ی نظام پزشکی تعلق دارد. از این رو بیماری سازی شبیه به عمل قانون گذاری شده است.
سیاستمداران، که در برابر افکار عمومی و در برابر سنت تاثیر پذیر و حساس اند، می توانند هر عملی را، از کف زدن بین سخنرانی یک مسئول مملکتی گرفته تا قتل خونسردانه ی یک نگهبان بانک، به عنوان عملی جنایتکارانه تعریف کنند که نظارت بر آنها متعلق است به حوزه ی نظام عدالت جزا. وقتی برچسب بیماری نسبت به رفتار، به ویژه رفتار جنسی اعمال شود، یک توصیف با یک قضاوت ارزشی پنهان توام می شود.
فرد برلین (Fred berlin) موسس کلینیک اختلال های جنسی جان هاپکینز و استاد روان پزشکی در موسسه عالی پزشکی جان هاپکینز اظهار نظر می کند که: « بعضی تحقیقات انجام شده حکایت از آن دارند که برخی نابهنجاری های ژنتیکی و هورمونی احتمالاً نقشی در پدوفیلی (میل جنسی به کودکان) دارند . . . ما اکنون مورد تایید قرار می دهیم که این فقط یک موضوع اخلاقی نیست، و این که هیچ کس از روی انتخاب فردی، دارای کشش جنسی نسبت به نوجوان ها نمی شود».
پدوفیلى که در ترجمه لغوى آن به فارسى میتوان ترکیب ”بچه باز“ را به کار برد، مشکلى روانى است که کمتر در محافل عمومى در مورد آن صحبت مى‌شود. بیمار پدوفیل باید بیش از ۱۶ سال سن داشته باشد و تحریک جنسی باید مربوط به کودک ۱۳ یا کم سن و سال تر باشد.اختلاف سنی بین بیمار و شخص محرک باید حداقل ۵ سال باشد. شخص پدوفیل اگر اقدام به گول زدن کودکی کند و از او لذت جنسی ببرد به او پدوفیل فعال می گویند، اما اگر فقط در رؤیای این لذت جنسی باشد؛ به او پدوفیل منفعل می گویند.
به گزارش نوروسافاری به نقل از مدیکال دیلی، یک مطالعه اخیر در دانشگاه ویندسور کانادا نشان داده است که افراد پدوفیل (دارای تمایلات آزار جنسی کودکان) بیشتر چپ دست بوده و اغلب معایب سطحی در صورتشان دارند که به عنوان ناهنجاریهای فیزیکی جزئی (MPAs) نامیده می شوند. نتایج نشان می دهد که وجود اشکالاتی در جنبه های خاصی از رشد عصبی می تواند خطر ابتلای فرد به پدوفیلی را بیشتر کند.
مردانی که در این مطالعه محققان به عنوان پدوفیل شناسایی کردند، بیشتر احتمال داشت که معایب جزئی صورت و سر داشته باشند. مردان دارای انحراف در صورت و سر بالاترین شاخص های آزار جنسی کودکان را داشتند. ناهنجاریهای صورت و سر شامل لاله گوش جدا نشده، گوش ناهنجار و سقف دهان بلند بودند.ناهنجاری های صورت از همان لایه بافت جنینی اولیه ای به وجود می آید که در طول سه ماهه اول و دوم بارداری، سیستم عصبی مرکزی را تشکیل می دهد. این معایب صورت، که در میان مردان شایع تر هستند، معمولا توسط قرار گرفتن در معرض ویروس ها، الکل، مواد مخدر، عوارض حاملگی یا کمبودهای تغذیه ای قبل از تولد ایجاد می شوند.
همانطور که اشاره شد سازمان روانشناسی آمریکا APA در سال ۱۹۶۸ این بیماری را در لیست اختلالات روانی شناخته شده اضافه کرد. این لیست در هر دوره معینی بازنگری میشود و پدوفیلیا به عنوان یکی از زیر شاخه های اختلال جنسی شناخته شده است. اگرچه بیشتر کارشناسان معتقد هستند که پدوفیلیا درمان پذیر نیست اما میتوان افکار یک پدوفیلی را با کمک یک روانکاو کنترل کرد و در حقیقت به آنها یاد بدهیم که چگونه از رفتار های پر خطر دوری کنند. برخی افراد که دارای تمایلات شدیدجنسی به کودکان هستند میتوانند تحت درمان با دارو قرار بگیرند . معمولا یک پدوفیلی از سنین آخر نوجوانی و جوانی پی به تمایلات خود میبرد و در اصل این اختلال در کودکی یا نوجوانی شکل میگیرد.
شیرین ولی پوری؛ دکتری تخصصی حقوق کیفری و جرم شناسی و پژوهشگر جامعه شناسی جنایی
مجله اینترنتی مددکاری اجتماعی ایران
